Vivimos apurados. Con moito que facer e pouco tempo, parece que non nos queda outra opción que facer varias cousas á vez. Neste vertixinoso mundo de ritmo acelerado e multitarea, con frecuencia atopámonos atrapados no hábito para comer de forma apresurada, sen apreciar verdadeiramente os matices e texturas que os nosos alimentos ofrecen. Aínda por riba, as pantallas convertéronse nas nosas compañeiras inseparables durante as comidas, desviando a nosa atención.
A dúbida é: ten esta présa ao alimentarnos algún impacto sobre a nosa saúde? Definitivamente, si.
Os cinco sentidos no prato
No ano 1927, Pavlov introduciu o concepto de “resposta cefálica” para describir como o noso metabolismo prepara o organismo para a inxestión de alimentos. A resposta cefálica comprende a fase inicial do proceso de consumo alimentario, que involucra respostas neuronais a estímulos como o cheiro, o sabor, a textura e a aparencia dos alimentos antes de consumilos. O noso cerebro e os nosos sentidos emociónanse antes de abrir a boca, preparando ao noso corpo para comer.
Nesa fase inicial, basta observar a comida para que o cerebro envíe sinais que activan a liberación dunha hormona chamada grelina. Alcumada como a “hormona da fame”, a grelina marca o comezo da inxesta e responde aumentando o apetito, ao mesmo tempo que estimula a produción de saliva e acedo gástrico. Esencialmente, a mente prepara ao corpo para o acto para comer.
E que pasa despois, cando xa nos levamos a comida á boca? Recentemente, un estudo da revista Nature puxo o foco en dúas substancias cerebrais directamente relacionadas coa saciedade, a GCG, que se libera co movemento intestinal, e a hormona liberadora de prolactina (PRLH). Cando se introduciron alimentos directamente no estómago dos ratos, as células PRLH responderon a sinais do tracto gastrointestinal. Pero ao comer de forma natural e saboreando os alimentos, estas sinais cambiaron por completo. Segundo revelou unha análise máis profunda, os estímulos da comida na boca facían que a PRLH frease o ritmo da inxesta.
Unha proba máis de que o simple acto de observar, cheirar e saborear sen présas os alimentos desempeña un papel significativo na nosa relación coa comida.
Comer amodo para comer menos
Cando introducimos os alimentos na nosa boca, desencadéanse unha serie de eventos que constitúen a fase gástrica da dixestión. A acción de mastigar non só estimula a salivación, senón que tamén potencia a experiencia gustativa e como percibimos e gozamos os alimentos. Mastigar lentamente mellora a estimulación orosensorial. E iso pode ter un impacto positivo no proceso dixestivo.
Unha investigación publicada na revista Eating Behaviors explorou como comer lentamente afecta a mulleres con sobrepeso ou obesidade. Durante 5 semanas, sesenta e cinco participantes sumáronse a unha intervención de slow-eating (comer lentamente) mediante sesións individuais ou reunións semanais en pequenos grupos. Quen comeu amodo experimentaron unha redución na cantidade de comida inxerida durante as probas.
Non queda aí a cousa. Outro estudo recente, dado a coñecer na revista Appetite, investigou como comer lentamente pode influír na atención e a memoria. Corenta voluntarios acudiron ao laboratorio para comer 400 ml de sopa de tomate, a unha velocidade rápida (120 ml/min) ou lenta (30 ml/min), a través dun tubo conectado a unha bomba peristáltica. Os resultados revelaron que aqueles que comían amodo experimentaban unha maior sensación de saciedade e lembraban mellor posteriormente o que comeran.
Pero por que nos beneficia tanto comer amodo? Poida que teña que ver coa acción da leptina. Trátase dunha hormona que desempeña un papel crucial na regulación do peso corporal e, polo tanto, do apetito. Cando comemos en exceso e aceleradamente, nun curto período de tempo, non lle damos ao noso corpo o tempo necesario para procesar os alimentos e liberar as hormonas de saciedade. Como consecuencia, o normal é que aumente a inxesta calórica total.
Parece indiscutible, por tanto, que comer a un ritmo lento e conscientemente, poñendo os cinco sentidos no prato, pode ter beneficios considerables para a nosa saúde.
*Camila Jiménez González: persoal investigador, Universidade de Vigo.
Cláusula de Divulgación: Camila Jiménez González non recibe salario, nin exerce labores de consultoría, nin posúe accións, nin recibe financiamento de ningunha compañía ou organización que poida obter beneficio deste artigo, e declarou carecer de vínculos relevantes máis aló do cargo académico citado.
Deixa unha resposta