A crenza xeneralizada de que a vide de albariño chegou a Galicia a través de fenicios, gregos e romanos cambaléase. Un estudo publicado no publicada polo Australian Journal of Grape and Wine Research atribúe a orixe desta variedade á evolución de cepas silvestres de Galicia. Trátase do achado máis importante para a historia do viño en Galicia.
O descubrimento, segundo informou o Museo do Viño de Galicia, identifica as sementes máis antigas da variedade que evolucionou ata o albariño actual, para concluír que provenientes da zona do Areal en Vigo. Este céntrico lugar, onde agora atópase un museo arqueolóxico, é a única mina de sal de evaporación conservada en todo o Imperio Romano. As primeiras sementes de albariño apareceron en estratos datados polo carbono 14 entre os séculos II e IV d. C.
O estudo foi publicado polo prestixioso ‘Australian Journal of Grape and Wine Research’
No estudo participan científicos galegos da Misión Biolóxica Galega, do CSIC, e do Departamento de Historia da Universidade de Santiago, acompañados polos prestixiosos ampeógrafos Rafael e Carlos Ocete.
As sementes analizadas conserváronse por inundación ou combustión en tres sitios arqueolóxicos. Ademais de no Areal e Vigo, en Reza Vella en Ourense (tamén da época romana) e en Ponte do Burgo, en Pontevedra, xa nos séculos XIII e XIV.
As implicacións para a ciencia e a cultura do viño son enormes: o predecesor do albariño (xunto con outras variedades autóctonas) xa estaba presente na Galicia romana, e posiblemente foi o resultado da hibridación con vides silvestres locais, nativas da zona, nunha procura temperá de mellor aclimatación e maior produtividade. En palabras do Museo, “é un torpedo na liña de flotación da teoría ata o de agora predominante da difusión oriental, ou teoría de Noé, segundo a cal a vide proviña do leste das mans civilizadoras de fenicios, gregos e romanos”.
Na investigación participaron científicos da Misión Biolóxica do CSIC e da Universidade de Santiago
A análise detallada das sementes conservadas en Reza Vella determinou a presenza de vitis sylvestris, mentres que en Ponte do Burgo eran variedades xa domesticadas (sativas) ou en proceso de domesticación, próximas ás variedades autóctonas galegas de albariño, caíño freixo, branco lexítimo e caíño braco.
Con todo, a análise dos restos da uva Areal, un verdadeiro emporio comercial para a exportación de sal a todo o Imperio Romano, lugar de nacemento do poder comercial de Vigo, utilizando múltiples parámetros (índice Stummer), mostra a similitude co albariño xa entre os séculos II-IV, o que leva aos autores para concluír que, ao ser unha variedade que predomina hoxe no seu medio ambiente, pode provir de tipos de vides silvestres na área, ou domesticarse de forma nativa, ou hibridarse con outras doutras áreas do imperio. O ADN, conclúen, terá que determinar este extremo no futuro.
Esta investigación convértese así na máis relevante para a historia do viño en Galicia. En 2012, a Estación do Viño de Galicia (EVEGA) publicou un enfoque xenético despois de analizar 67 variedades de viñedos na comunidade que determinou que todas as uvas galegas derivan de catro liñaxes: caíño, merenzao, garnacha e moscatel.
Destes, como sinalou a investigadora Emilia López e publicou nos prestixiosos Annals of Applied Biology, os de caíño e merenzao son “liñaxes xenéticas propias” e distribuiríanse nos bloques do caíño (e os seus parentes) ao oeste de Galicia, e o bloque do merenzao, ao leste.
Deixa unha resposta