Hai uns vinte anos empecei a traballar nunha radio madrileña como comentarista gastronómico. Todo empezou por casualidade, cando despois dunha noite de troula catando botellas de viño, un coñecido que estaba presente invitoume a falar das éxtases de Baco no seu programa de radio.
Eu do asunto tiña certo coñecemento porque meu pai era adegueiro. O viño foi unha vocación que lle chegou un pouco tarde, como case todos os amores que o atacaron en vida, pero cunha intensidade fóra do normal. Aquela paixón mudou o meu pai por dentro e por fóra (fíxoo máis paciente, escureceulle a cor da pel e mantívoo ata o último día dun humor excelente) e cambiounos tamén o resto da familia. Calquera escusa era boa para escapar da cidade a camiñar entre videiras. Así, en poucos anos, sen apenas darnos conta, en casa deixou de haber primavera, verán, outono e inverno e as estacións tomaron o nome dos ciclos da vide: poda, purga, floración e vendima.
O caso, como dicía, é que aceptei aquela oferta dun faladoiro enolóxico e, unha fría mañá de xaneiro, vinme entrando cunha libreta chea de notas no edificio que a Cadena Ser ten na Gran Vía.
Malia o meu entusiasmo, nesa primeira emisión eu xa me decatei de que os comentarios vitivinícolas tiñan pouco sentido nun medio no que non era posible ver, ulir nin catar os caldos aos que me refería ante o micrófono. De maneira que, cando tralo segundo programa, deslizaron que tiñan que reconsiderar os termos da miña colaboración, xa me temín o peor: “Domingo o breve”, dixen para min cando entrei no despacho do director. Sentei fronte a el e escoiteino dicir en voz alta o que eu xa sabía: a maridaxe do viño coa radio non acababa de funcionar. Porén, para a miña sorpresa, non me despediu. Ao revés, o director fíxome unha proposta que nunca lle agradecerei bastante. “De cociña sabes algo?”, preguntou, para entrar en materia. “Algo sei”, contestei eu como un bo fillo de Breogán. Entón o director soltou a bomba: “Que che parecería ir comer a restaurantes e vir aquí cada semana a contarllo á audiencia?” inquiriu, engadindo que, amais dos meus honorarios, o programa faríase cargo de todos os gastos. “Non soa mal”, contestei, facendo un esforzo inhumano para non me poñer a bailar.
Así empezaron unhas colaboracións radiofónicas nas que cada semana visitaba restaurantes para papar e contalo. Foron anos marabillosos, nos que a árbore sagrada dos druídas gastronómicos do mundo enteiro crecía á beira do Mediterráneo, na cala Montjó.
Tamén foi o tempo en que os veciños do norte comezaron a repartir estrelas por toda a xeografía nacional. Unha, se se trataba dun restaurante moi bo na súa categoría; dúas estrelas se o consideraban un restaurante de primeiro nivel; e tres, se a comida xustificase unha viaxe.
Eu coincidín algunha vez con algún deses árbitros das boas maneiras. O que conseguiron, non ten prezo: se o Gurb de Eduardo Mendoza aterrase este inverno na península na súa nave espacial e quixese vir a Galicia para coñecer a nosa cultura culinaria seguindo as recomendacións dese misal vermello, nin probaría un lacón con grelos, nin se relambería de pracer cunha tortilla en Betanzos, nin abriría unha centola, nin lles sorbería o mar a uns percebes do Roncudo. E marcharía tan contento, supoño, pensando que ningunha desas cousas xustifica unha viaxe.
Os extraterrestres sonche así.
Deixa unha resposta